Jeźdźcy rozległej burzy, nasze wspomnienia otaczają
niewyraźne sylwetki, swąd podpalonych skrzydeł
gdy spojrzymy w górę, gęsty jest wir ponad naszymi
głowami, w tej studni, otwartej tam wysoko
w stronę pękających z łoskotem chmur, to chyba
czarny kamień porysowany srebrnym rylcem
tam wysoko, drży wobec szybkiego błysku dłuta
Kiedy więc pytasz, jakie imię ma przeszłość
zacumowana na strychu domu, który zniszczyli
ludzie, kiedy pytasz, jaką muzykę wydobył
z siebie flet... jeźdźcy rozległej burzy rozpędzają
swoje konie i pędzą, pędzą jeszcze dalej, poza kres
sztorm przewraca dzień, tamte spotkania, tamtą
drabinę do drzwi, bramy błękitnych przejaśnień
Tak w środku naszych wspomnień posąg
trwa.
